به گزارش شهرآرانیوز، هر کودکی حق برخورداری از سلامت، تحصیلات و حفاظت و حمایت را دارد. با این حال، در گوشه‌گوشه دنیا، میلیون‌ها کودک به دلایلی مانند زندگی کردن در کشوری خاص، جنسیت یا شرایطی که در آن متولد شده‌اند از داشتن فرصت‌های برابر و منصفانه محروم‌اند. این محرومیت‌ها آثاری پایدار بر جسم، روح و زندگی آن‌ها به جا می‌گذارد.
پس از پایان جنگ جهانی دوم، وضعیت کودکان در اروپا در مرحله بسیار وخیمی قرار داشت و همین سبب شد سازمان ملل متحد (UN) که یکی از سازمان‌هایی است که توجه بسیاری به مسئله کودکان جهان دارد، در سال ۱۹۴۶، آژانسی جدید را برای ورود به این مسئله و تهیه خوراک، پوشاک و مراقبت‌های بهداشتی برای این کودکان ایجاد کند.
این آژانس با عنوان اختصاری یونیسف (UNICEF) یا صندوق اضطراری کودکان ملل متحد که در ابتدا برای رسیدگی به وضعیت کودکان چینی و اروپایی در دوره پساجنگ تأسیس شده بود، در سال۱۹۵۳ به یکی از زیرشاخه‌های ثابت سازمان ملل تبدیل شد. یک سال بعد، در سال۱۹۵۴، روز ۲۰ نوامبر با هدف بزرگداشت مفاهیمی همچون اتحاد بین‌المللی، آگاهی‌رسانی به کودکان جهان و بهبود وضعیت رفاهی کودکان به عنوان «روز جهانی کودک» نام‌گذاری شد.
۵سال بعد، در روز ۲۰ نوامبر سال ۱۹۵۹، «بیانیه حقوق کودک» به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید. در این بیانیه، حق حفاظت و حمایت، تحصیلات، مراقبت‌های سلامت، سرپناه و تغذیه مناسب به عنوان حقوق کودکان تعریف شد. ۳۰سال بعد نیز در ۲۰ نوامبر سال ۱۹۸۹، این مجمع «پیمان‌نامه حقوق کودک» را به تصویب رسانید.
از آن زمان تاکنون، همه فعالیت‌های یونیسف در این زمینه در چهارچوب همین پیمان‌نامه انجام می‌شود. این پیمان‌نامه تأثیر بسزایی بر تغییر نگاه و رفتار با کودکان -به عنوان انسان‌هایی با حقوق مشخص و نه به عنوان اشیای منفعلی که به‌محافظت و رحمت دیگران نیاز دارند- داشت و استقبال بی‌سابقه‌ای که از آن شد به‌وضوح نشان‌دهنده تعهد گسترده جامعه جهانی به احقاق حقوق کودکان است.
پس از گذشت بیش از یک دهه توجه و تمرکز بر مسائل بهداشتی و سلامتی کودکان، یونیسف سرانجام حوزه توجه خود را گسترش داد و به همه نیاز‌های یک کودک معطوف کرد. از این زمان به بعد بود که توجه مستمر به مقوله تحصیلات کودکان، ابتدا با تقویت دوره‌های آموزشی معلمان و فراهم ساختن ابزار‌های لازم برای کلاس‌های درس در کشور‌های تازه‌استقلال‌یافته آغاز شد.
علی‌رغم پیشرفت‌های زیادی که در بسیاری از کشور‌های جهان برای برخورداری کودکان از حق تحصیلات انجام شد، اکنون بیش از ۱۷۵ میلیون کودک در جهان از ورود به دوره پیش‌دبستانی بازمانده‌اند.
این کودکان یکی از مهم‌ترین فرصت‌های سرمایه‌گذاری روی آینده خود را از دست می‌دهند و از همین آغاز قربانی پیامد‌های ناشی از نابرابری‌های عمیق اجتماعی خواهند بود. طبق گزارش یونسکو در سال ۲۰۱۷، ۶کودک از هر ۱۰ کودک بدون کسب مهارت‌های کمینه در خواندن و ریاضیات، دوره دبستان را رها کردند.
تحصیلات البته، همان‌طور که گفته شد، یکی از حقوق اولیه بشر است، اما شکی نیست که فراهم آوردن امکان تحصیل برای دختران یکی از اثرگذارترین راه‌های دستیابی کشور‌ها به شکوفایی کامل ظرفیت‌های اقتصادی، بهبود سطح سلامت شهروندان، کاهش مناقشات و درگیری‌ها و نجات زندگی شهروندانشان است.
در همین راستا، بنیاد آسیا (The Asia Foundation) طی چند دهه گذشته، با اجرای برنامه‌های آموزش دختران در بسیاری کشور‌های آسیایی از قبیل ویتنام، افغانستان، کامبوج، تایلند و مغولستان به محقق شدن این هدف کمک کرده است.
جین سلون (Jane Sloane)، مدیر ارشد طرح توانمندسازی زنان در این بنیاد، معتقد است در زمانه‌ای که نابرابری به طور روزافزون در برخی کشور‌های آسیایی دسترسی دختران به آموزش و پرورش را تحت تأثیر قرار می‌دهد، توجه به دختران و به‌ویژه تحصیلاتشان، در این جغرافیای آشوب‌زده باید بیش‌از‌پیش افزایش یابد.
دلایل جاماندن دختران در برخی کشور‌های آسیایی عبارت‌اند از: ازدواج زودهنگام، هنجار‌های جنسیتی و بسیاری عوامل اجتماعی‌فرهنگی دیگر. جا ماندن دختران از تحصیل آثار مخرب دیگری را با خود به همراه خواهد داشت. این امر سبب محدود شدن مشارکت زنان جوان در حوزه‌هایی مانند علوم، فناوری، مهندسی، ریاضیات و علوم کاربردی و در نهایت تنگ‌تر شدن عرصه بر آن‌ها در یافتن فرصت‌های شغلی مناسب خواهد بود.
آموزش دختران و زنان جوان علاوه بر تغییر زندگی آنان می‌تواند سبب تغییر تاریخ یک ملت نیز شود. جین معتقد است اکنون دیگر زمان سرمایه‌گذاری روی تحصیلات و آموزش دختران آسیایی برای تبدیل این آرزو به یک واقعیت برای نسل بعدی فرا رسیده است.
منبع: https://www.un.org/en/global-issues/children